Bijo Mathew Philip
Në një skenë thriller të “Man Man”, një gruaje i kërkohet nga agjentët e FBI që hetojnë një grabitje të një banke deshifrimi i një klipi audio. Ajo pasi e dëgjon konfirmon se është një fjalim i vjetër në radio nga Enver Hoxha, diktatorit shqiptar. Skena duket se përshtatet me stereotipin perëndimor të një qyteti të vogël të errët, të fshehur diku në Ballkan, i etiketuar padrejtësisht si një vend mafioz.
Këto klishe ndezin kureshtjen time për të udhëtuar dhe për të formuar mendimet e mia. Një komb është një entitet kompleks. Identiteti i tij i vërtetë përcaktohet së pari nga njerëzit e tij dhe vetëm atëherë, mbase, nga gjeografia e tij.
Ne vizituam Shqipërinë të nisur nga Abu Dhabi në maj të këtij viti. Portali E-Visa ishte i lehtë për t’u shfletosur. E vendosur në Evropën Kontinentale, vendi është malor, me një bregdet të gjatë dhe piktoresk në Detin Adriatik. Mund të vizitohet gjerësisht për rreth një javë. Dhomat, udhëtimet me mjete transporti janë të lira dhe Shqipëria ka reputacionin e ofrimit të ushqimit dhe verës së shkëlqyeshme.
Pas Luftës së Dytë Botërore vendi ka gjurmuar kursin e tij. Reformat sociale, shtrirjet fisnore dhe rishpërndarja e terrenit kanë çuar në zhvillimin e një ekonomie të fortë të bazuar në bujqësi.
Shqipëria tani është një demokraci e reja dhe gradualisht po humbet distancën e saj, duke hapur kufijtë e saj për turistët nga të gjitha anët. Ajo ka ruajtur tradicionalisht marrëdhënie të forta me Italinë në të gjithë Adriatikun.
Kufijtë tani janë të sigurt përkundër një prani të madhe vendase shqiptare në Kosovën aty pranë, Maqedonia Veriore, Mali i Zi dhe Serbi.
Infrastruktura e Shqipërisë është më e zhvilluar në pjesën jugore. Ekziston një aktivitet më i madh turistik në qytetet në jug të Tiranës si Vlora ose Gjirokastra.
Instinktivisht, unë zgjodha të shkoja drejt veriut të tij më pak të zhvilluar. Ne rezervuam një dhomë në Razem, një fshat i vogël i fshehur në alpe.
Ne zbritëm në Tiranë pasdite dhe ishim në një hotel në periferi ku agjensia me qira na dorëzoi makinën tonë. Ne filluam herët në mëngjes dhe morëm pothuajse tërë ditën për të mbuluar 100 milje për në Razem në kufirin me Malin e Zi.
Kemi kaluar ca kohë në kështjellën mesjetare Rozafa, me një pamjtë plote të përreth. Liqeni i Shkodra dhe malet përtej ishin të dukshme nga kështjella. Një lum shumë i fryrë Drin bashkohet me Buna, i cili rrjedh nga Liqeni Shkodra në perëndim në Detin Adriatik disa kilometra larg.
Razma është një fshat i vogël malor që dikur ishte një festë verore për krerët e mëdhenj të epokës së Hoxhës. Hoteli ynë kishte parë ditë më të mira. Kodrat e zhveshura që kthehen në dritaren tonë ende kishin dëborë në maj.
Duke qëndruar katër-pesë ditë në fshat, kishim një plan të paqartë për të eksploruar malet e larta të Thethit në këmbë ose me makinë. Planet tona morën formën përfundimtare pas takimit me Benedict Aaronson, shkurt Bene, nga Londra, i cili e kishte bërë këtë fshat shtëpinë e tij për dy vitet e fundit.
Doktor në fizikë, ai mbeti i bllokuar në Razem kur kufijtë u mbyllën papritur prej Covid-19. Ai zgjodhi të qëndrojë, duke fituar jetesën duke bërë punë të çuditshme. Ai tani punon në hotel dhe gjithashtu ofron një strehë të sigurt për qentë, macet dhe kuajt endacakë.
Bene doli vullnetarisht të vinte me ne dhe gjatë tri ditëve të ardhshme ne eksploruam malet në kufirin verior midis Malit të Zi dhe Kosovës. Ecëm, ecëm dhe ngjitëm kodrave të thyera dhe të thepisura me pyje, çarje të fshehura dhe ujëvarat e saj me ylber të shkëlqyer.
Vendasit, edhe pse të intriguar nga pamja jonë, ishin krejtësisht mikpritës. Shpatet e kodrave kishin korije me pemë frutore të egra, duke përfshirë mollë të pjekura ose të thata dhe shegë.
Shqipëria është një nga prodhuesit më të mëdhenj të rigonit, sherebelës dhe rozmarinës. Luginat kultivoheshin me lakër, marule, spinaq dhe domate. Fermat e deleve dhe bagëtive dhe bunkerët e armëve të Hoxhës ishin mbushur me pika në fshat.
Fshatrat e vetmuar të shpërndara nëpër malin verior ishin të lidhur vetëm me rrugë në shekullin e 21-të. Deri atëherë, këta trima kishin rregullat e tyre të zhytura në traditë.
Rajoni ishte i njohur më së shumti për “Gjakmarrja”, një grindje e përgjakshme që kishte zgjatur me breza mes familjeve rivale. Herë pas here kalonim një shtëpi kullë të vetmuar e të fortifikuar të përdorur nga ata që ishin përfshirë në grindje ose një memorial për një hero lokal lufte. Na kujtoi të kaluarën jo aq paqësore.
Ushqimi shqiptar dukej familjar. Ishte mesdhetar me mish të pjekur në skarë, të pjekur ose të zier, fruta dhe perime të prodhuara në vend, vaj ulliri, lloje të ndryshme djathi, mjaltë, qiqra, lloje buke misri ose gruri, konserva me manaferra dhe reçel.
Zakonisht hamë një mëngjes të lehtë në hotel dhe për drekë një byrek lokal të quajtur Byrek, me spinaq ose mbushje mishi. Një darkë me tre pjata në hotel kushtoi jo më shumë se 15 dollarë.
Ndërsa një gotë verë vendase ishte e shkëlqyeshme për të filluar vaktin, gjeta rakinë, likerin e frutave të distiluar në vend, paksa shumë të ashpër për shijet e mia. E njëjta gjë vlen edhe për birrën vendase dhe ne i qëndruam birrës së njohur gjermane dhe belge.
Shqipëria bregdetare, në jug të Tiranës, dukej një botë e veçuar nga vendi malor fshatar i veriut. Këtu autostradat ishin me dy karrexhata dhe gjithmonë kishte kafene dhe restorante anash tyre.
Vlora, një qytet port i mesëm, të kujton Batumin në Detin e Zi dhe kishte pjesën e saj të hoteleve moderne të plazhit. Një devijim zbuloi plazhe të shkëlqyera të pabanuara me shkëmbinj të lartë të Rivierës Shqiptare.
Nga bregu shiheshin disa ishuj. Më në jug janë qytetet Riveira të Sarandës, Ksamilit dhe Gjirokastrës në kodra. ‘Mercedes’ dhe ‘Audi’ me targa të Evropës Perëndimore na parakalonin, ndoshta drejt këtyre qyteteve ose përtej Greqisë.